Verslag Halve Triathlon Almere 9 sept 2023 door Jan Kars
De aanloop naar de wedstrijd
Vorig jaar deed ik voor het eerst mee aan de MD Challenge Almere-Amsterdam en ik was meteen verkocht. Wat een sfeer en wat een leuke uitdaging.
Ik ben op latere leeftijd pas begonnen met duursport. Mijn eerste marathon liep ik op m’n 59e (inmiddels ben ik bijna 65) en ik probeer elk jaar een marathon te lopen (inmiddels 6). Wel heb ik regelmatig te maken met blessures op het moment dat het aantal kilometers per week aan training toeneemt zodat ik eigenlijk minder kan lopen dan ik eigenlijk zou willen. Daarom ben ik daarnaast ook begonnen met MD triathlon aangezien zwemmen en fietsen wat minder belastend is.
Met de ervaring van vorig jaar in gedachten wijzigde ik in mei mijn hardlooptraining abonnement bij PROschema in triathlon waarbij het aantal trainingen per week ook meteen verdubbelde naar 6. De borstcrawl blijft voor mij een uitdaging. Naast het ontbreken van snelheid blijf ik moeite hebben met navigeren. Flink geoefend in het buitenwater maar met schoolslag ben ik toch nog steeds sneller en minder gestrest. Het fietsen gaat redelijk ook al lukken de intervaltrainingen met hoge hartslag nog onvoldoende naar mijn zin. De koppeltrainingen gingen best aardig. Door de ervaring van vorig jaar had ik in ieder geval voldoende vertrouwen dat het ook dit jaar wel zou lukken.
Drie weken voor de wedstrijd begon de omvang van alle trainingen me wel een beetje op te breken en werd ik wat grieperig en begon ik wat eerder met afbouwen.
Vlak voor de wedstrijd was ik gelukkig voldoende hersteld en keek ik met spanning uit naar de wedstrijddag.
En intussen zag je de verwachte temperatuur op de wedstrijddag stijgen naar 30 graden!
Vooraf dan ook de verwachtingen maar bijgesteld naar vooral genieten en niet te diep gaan.
De dag voor de wedstrijd
In de ochtend al de eerste grote bidon met zero naar binnen gewerkt. Tussen de middag pasta gegeten.
In de middag met fiets en een groot deel van de spullen naar de Esplanada. Eerst de briefing waarin alles nog eens goed uitgelegd wordt. Zoals het gebruik van de verschillende tasjes, de transitions tussen de onderdelen, het parcours, en waar tijdens het fietsen opgelet moet worden voor slecht wegdek etc. Tevens horen we dat de eerste zes in iedere leeftijdscategorie een uitnodiging krijgen voor de wereldkampioenschappen in Slowakije.
Vervolgens de tasjes vullen met de spullen voor het fietsen en hardlopen. Door de controle heen van de fiets in het Lumiere park en de fiets in de rekken plaatsen bij je eigen startnummer. Daar constateer ik dat ik inmiddels in de leeftijdscategorie 65-69 zit terwijl ik pas begin november 65 wordt. Dat zijn blijkbaar de regels. Wel leuk omdat je dan meer kans maakt om in je categorie hoger te eindigen. Tevens zie ik dat er maar 10 deelnemers in die categorie zijn. Mijn fietsmaatje wijst me er meteen op dat ik dus maar 4 deelnemers achter me moet houden voor de kwalificatie voor de wereldkampioenschappen. En ik had me net voorgenomen het rustig aan te gaan doen in de hitte!
De spanning neemt toe. En natuurlijk de nodige zenuwen of je niks vergeten bent en al je spullen wel in de juiste tasjes gestopt hebt zoals de gels, repen, zonnebrand, zonnebril etc etc.
’s Avonds weer pasta en weer een bidon zero en de laatste spullen klaarzetten. Ik ben er klaar voor.
De wedstrijddag
Redelijk goed geslapen en lekker ontbeten. Ook al geldt het advies voor de wedstrijd vezelrijke voeding te vermijden hou ik altijd nog vast aan mijn volkoren boterhammen en cruesli met yoghurt. Nooit problemen mee gehad.
Met de bus naar het Lumierepark. Bidons (3x750ml), fietscomputer op de fiets Banden oppompen en naar de kleedruimte. Ruimschoots op tijd. Groene tas vullen met de spullen voor na afloop. Mijn bril (-7) in de fietstas. Zie meteen alles wazig (zwembril wel op strekte). Wetsuit nog niet aangetrokken vanwege de hitte. Met spullen in de hand naar het startpunt op de Esplanade. Vooraf een bidon met energy drink en een gel. Nog snel even naar het toilet voor ik m’n wetsuit aantrek. Shampoo op onderarmen en onderbenen om wetsuit na afloop makkelijker uit te kunnen trekken.
Vervolgens het startvak kiezen (ingedeeld op verwachte zwemtijd). Vorig jaar stond ik netjes in het laatste startvak te wachten maar bleek iedereen al vertrokken en kon ik in mn eentje zwemmen en kwam ik zo’n beetje als laatste het water uit. Die fout nu niet weer maken en gestart in vak 40-45 minuten. Voorgenomen borstcrawl niet eens te proberen en op save te gaan met schoolslag. Na de start redelijk ontspannen zwemmen. Wel even wennen aan al die mensen om je heen die je met borstcrawl inhalen en tegen je aan botsen. Tegelijkertijd het voordeel van zwemmen in andermans slipstream en minder hoeven letten op navigeren.
Dit voelt in ieder geval veel minder gestrest aan dan vorig jaar ook al krijg ik iets meer water binnen dan me lief is. Het Lumierepark nadert en ik stap uit het water. Wil meteen gaan rennen maar moet me direct aan de railing vasthouden. Even vergeten dat ik na lange afstand zwemmen eerst aantal seconden duizelig ben. Mijn zwemtijd van 47 min is voor mij helemaal prima. Toch weer 5 minuten sneller dan vorig jaar.
Snel naar de wisselzone en tijdens rennen al wetsuit proberen half uit te doen. In de tent is het donker, en na hoofd afdrogen zet ik mijn bril op die meteen beslaat. Dat werkt dus niet. Omkleden duurt langer dan ik hoopte. Op m’n fietsschoenen rennend naar mijn fiets. Dat gaat goed in het gras. Ik heb er ook echt zin in. Vlak voor dat ik op de fiets mag stappen nog even een high five met een sportmaatje die daar staat. We kunnen weer.
Het fietsen gaat snel. Haal ook direct andere fietsers in. Sneller dan in mijn trainingen. Zie dat mijn hartslag aan de hoge kant is. Het lijkt wel erg makkelijk te gaan. Toch maar iets gas terug en zorgen dat ik in zone2 blijf. Langs de kant familie die me aanmoedigt. Dat blijft toch wel belangrijk voor de beleving. Op de dijk naar Lelystad haal ik aardig wat fietsers in waaronder ook een aantal met een echte triathlon fiets. Dat voelt goed. Ondertussen wordt ik zelf natuurlijk ook ingehaald en dan met name door de deelnemers aan de Europese kampioenschappen long distance. Jaloersmakend hoe die met een lage trapfrequentie zo snel kunnen fietsen. Ik hou het maar zoveel mogelijk bij een cadans tussen de 90 en 95. Dat kost mij het minste moeite. Elke 10 km drinken, elke 20 km eten en vanwege de hitte onderweg nog 2 extra bidons aangenomen, dus in totaal ca 3,5 liter gedronken tijdens het fietsen!
Onderweg veel deelnemers met lekke banden. Af en toe een ambulance langs de kant die iemand behandelt. Ik prijs mezelf gelukkig dat het tot nu toe bij mij goed gaat.
Op de dijk richting Almere Haven en het eindpunt blijf ik regelmatig andere fietsers inhalen en met een gemiddelde van 31 km/u over het hele traject ben ik heel content. Scheelt natuurlijk dat er geen wind staat. En dan ineens rij ik in een kuil die niet gemarkeerd was en ik helemaal niet gezien heb. Door het gebruik van het opzetstuur hou ik de fiets ook niet meer en kom ik hard ten val. Alles schiet door me heen zoals “eindigt het nu al?” en “is m’n fiets nog wel heel of moet ik het restant straks lopen?” Omstanders komen direct helpen met bril en bidons van de straat op te pakken etc. Stap snel weer op fiets en constateer dat het schakelen niet meer lukt. In een totaal verkeerde versnelling met ratelende ketting leg ik de laatste 7 km van het fietsparcours af en ik ben blij dat het aan het einde van het fietsparcours was.
In de wisselzone snel hardloopschoenen aan, pet op, gelletjes bij me steken, band met nummer op de buik draaien en we gaan weer. Mijn favoriete onderdeel. Ik start voor m’n gevoel rustig met een pace van 5:20 maar al snel merk ik dat ik toch wel last heb van de hitte. Mijn zoon roept langs de kant dat ik nog steeds onder de 6 uur uit zou kunnen komen maar die probeert me altijd uit te dagen en vergeet dat ik al 2 onderdelen achter de rug heb. Ik loop gewoon het tempo waar ik me bij deze hitte het prettigst bij voel en sowieso doe ik vrijwel iedere drankpost aan. Het tempo gaat omlaag maar ik vind het prima. Er zijn heel veel deelnemers die wandelen dus blijkbaar ben ik niet de enige die last heeft van de hitte.
Onderweg word ik enthousiast aangemoedigd door familie en ook door PROschema supporters. Superleuk. Wat een sfeer. 3 km voor de finish neem ik mijn laatste gel (met cafeïne) en vrij snel merk ik dat de vermoeidheid afneemt en versnel ik nog wat.
Vlak voor de finish zie ik de familie staan met mijn 3-jarige kleindochter over de hekken. Ik pak haar hand en samen rennen we richting de finish. Het publiek heel enthousiast en de speaker roept “Daar komt Jan met z’n kleinkind!”. De mooiste finish die je maar kunt bedenken.
Ik zie dat mijn eindtijd 6:13 is, oftewel toch weer 8 min. sneller dan vorig jaar ondanks de hitte.
Na uitgebreid met de familie bijgepraat te hebben ga ik nog langs het buffet. Van alle gels, repen, liters zero, energy drink en water ben ik eerlijk gezegd een beetje misselijk geworden en heb weinig trek.
Intussen blijkt dat ik 3e ben geworden in mijn leeftijdsklasse! Oftewel dat ik, naast dat ik me gekwalificeerd heb voor de wereldkampioenschappen, ook nog op zondag op het podium een beker in ontvangst mag nemen. Dat ik dat op mijn oude dag nog mee mag maken. Voordeel van ouder worden. Je hebt steeds minder concurrentie.
Wat een fantastisch avontuur. Ik kijk al uit naar volgend jaar.
Jan
